دعوت فراموش نشدنى

هر كسى براى خودش دعا كرد ولى بعد از مدتى كه خوب به دعاى اميرالحاج گوش كردم ديـدم دعايش براى مسلمين و نصرت اسلام است بعد از دعا با او به پشت مقام حضرت ابراهيم رفتيم و نماز طواف خوانديم. بعد از خواندن نماز، شخصى از فرماندهان عالى ارتشى، وارد مسجد شد، اميرالحاج و اطرافيانش به احترام او بپاخاستند و با او سلام و عليك كردند. من هم كه نزديك آنها بودم سلام و عليك كردم و با او دست دادم. فرصت خوبى بود براى طواف كردن، يك طواف مستحبى براى رسول خدا بجا آوردم و در هر دور حجر را بوسيدم. وقتى كه خوب به داخل حجرالاسود نظر كردم ديدم سه نقطه در داخل آن وجود دارد كه با رنگ سنگ فرق مى‏كند. اينجا به ياد خوابم افتادم كه قبل از عزيمت به حج ديده بودم كه با عدّه‏اى از حجّاج وارد مسجدالحرام شديم و من حجرالاسود را بوسيدم و ديدم كه داخل حجر سه نقطه وجود دارد كه با رنگ حجر متفاوت است و يك دوربين نيز زير حوله احرامم گذاشته‏ام ... مسأله دوربين هنوز برايم تعبير نشده بود. در يكى از اين هفت دور بود كه يكى از برادران صدا و سيما را ديدم و از او خواهش كردم كه عكسى به يادگار از حجرالاسود از من بيندازد او هم قبول كرد و يك عكس از من گرفت و قضيه دوربين در اينجا تعبير شد. بعد از اقامه نماز طواف بود كه چند نفر پلكان خانه خدا را كه زيرش چرخ داشت و به وسيله موكت زيبايى فرش شده و بالاى آن كولر گازى نصب گرديده بود آوردند. اين كولرى بود كه خانه را خنك مى‏كرد. دستور دادند كه مهمانان زير ناودان طلا جمع شده، منتظر باشند. تعدادى از زائران ايرانى از جمله آقايان رضايى فرمانده سپاه و آقاى شمخانى فرمانده نيروى دريايى با عده‏اى از همراهانشان در آن جمع حضور داشتند. شخصى صدا زد ده نفر ده نفر وارد خانه خدا شويد و زيارت كنيد. ده نفر اول كه جلوتر از ما بودند به داخل خانه رفتند. شخصى سفارش مى‏كرد كه كارت‎هاى خود را روى سينه بچسبانيد، در دلم غوغايى بپا شده بود، چرا كه كارت ورود نداشتم. امّا اميد به خدا داشتم و قبل از حج از خدا خواسته بودم كه وارد خانه‏اش شوم، مسجد يك پارچه شور و شعف بود. جمعيّت با تكبير و ذكر چشم به داخل خانه دوخته بودند. پرده خانه خدا را همان لحظه‏اى كه با اميرالحاج وارد حجر اسماعيل شديم حدود سه متر بالا زدند و يك پرده سفيد كرباسى به اندازه يك متر به آن آويزان نمودند. جلوه خاصى به كعبه داده بود. به همراهانِ آقاى رضايى گفتم: آماده باشيد كه ما ده نفر دوم باشيم، همين كه گفته شد ده نفر دوّم من اوّلين نفر بودم كه جلوى پلكان قرار گرفتم، خواستم بالا بروم كه چند نفر نظامى مانع شدند و گفتند: كارت، در همين لحظه چشمم به همان فرمانده ارتشى كه قبلاً با او دست داده و سلام و عليك كرده بودم افتاد. ميان پلكان ايستاده بود، به او اشاره كردم او هم متوجه شد كه نظامى‏ها از من كارت مى‏خواهند با دو دست اشاره كرد و به آنها گفت بگذاريد بيايد بالا، بسيار خوشحال شدم، با سرعت به طرف بالا رفتم و از آن فرمانده تشكر كردم، اوّل در كعبه را كه از طلا بود بوسيدم. با پاى راست داخل خانه شدم. داخل خانه تاريك بود اما نورانيت زيادى داشت فورا يك جاى خالى كه طرف ضلع پشت در طلا بود پيدا كردم، در آنجا دو ركعت نماز خواندم؛ البته در كناب خوانده بودم كه بايد به گوشه‏هاى خانه نماز خواند امّا از آنجا كه اكثريت با اهل تسنّن بود من ابتدا به طرف هر ضلع نماز خواندم بعد كه علماى شيعى آمدند و عدّه‏شان زياد شد به طرف گوشه‏ها نماز خواندم.

وقت كم بود، شخصى صدا مى‏زد: «خدا شما را رحمت كند برويد تا ده نفر ديگر داخل شوند» حدود يازده نماز دو ركعتى براى خود، پدر، مادر و همسرم خواندم. براى عزت اسلام و مسلمين و برادران و خواهران دينى دعا كردم. عباى خود را به كف خانه خدا كه كمى خاك از سال گذشته داخل نشسته بود ماليدم و سينه خود را به ديوار آن گذاشتم و از خدا خواستم كه مرا همانطور كه داخل خانه خود كرده، داخل بهشت هم بگرداند ...

از خانه خارج شدم. آن روز حال ديگرى داشتم گويى چشمانم نورانى‏تر شده بود. حس مى‏كردم از دنيا بيزار شده‏ام اثر عجيبى در وجودم گذاشته بود. خدا را سپاس گفتم كه دعايم را مستجاب و خواسته‏ام را بر آورده ساخت. اميدوارم دعاى ديگرم را نيز اجابت كند و به ديدار امام زمان(عج) نائل شوم و مرا از ياران آن حضرت قرار دهد همانگونه كه از ياران خيمنى ـ قدس سرّه ـ قرارم داد.

البته قبل از خروج، كنار در خانه آمدم، در آنجا هم نماز خواندم عربى عبا بر دوش به خودش عطر مى‏زد. از او خواستم كه مقدارى از عطرش بر روى دستمالم كه به ديوار و خاك كعبه متبرك كرده بودم بريزد و او هم اجابت كرد. عطر خوش بويى بود. داخل كيسه پلاستيكى گذاردم و كنار در آمدم و آن را بوسيدم و با احترام خارج شدم. آمدم پشت مقام و نشستم، در همين لحظه وليعهد عربستان را ديدم كه براى شستشوى خانه خدا آمده بود و دو شمشير طلا بر كمر او قرار داشت كه داراى علامت پرچم عربستان بود. دو نفر با لباس محلّى كه مسلح به كُلت بودند با دو رديف خشاب كه به علامت ضربدر بر بدن خود بسته بودند در دو طرف او ايستاده بودند. چند نفر از خواجگان حرم نيز براى پذيرايى از مهمانان در اطراف مقام ايستاده بودند.

بعد از اندكى نشستن پشت مقام، به اتفاق آقاى رضايى و شمخانى و همراهان ايشان از مسجد خارج شديم.

با خوشحالى به طرف هتل آمدم. داستان را براى روحانى و مدير كاروان نقل كردم كه روحانى نيز براى حجّاج ديگر تعريف كرده بود و زائرين براى گرفتن تبرّك به سوى من هجوم آوردند. عبايم را به آنان دادم. خاك عبا را به خود مى‏ماليدند و آن دستمال معطّر را به مقدارى قند ماليدم و به زائرين دادم و يك بسته نقل و نبات را هم با آن دستمال متبرك كردم و بعد از عيد به زائرين دادم و مقدارى از نبات‏ها را براى اقوام و دوستان به ايران آوردم ... و اين خاطره‏اى بود فراموش نشدنى از داخل خانه خدا .

روحانى معين محمد تقى پاشائى

24/4/1371

14/محرم/1413

 

مجله ميقات حج، شماره 5 ، سيد حسن اسلامى ، با تصرف